Sabotujmy firmę z radością!

W 1944 roku, podczas II wojny światowej, Biuro Służb Strategicznych (OSS), poprzednik CIA, opublikowało zaskakujący dokument zatytułowany „Simple Sabotage Field Manual”. Jego celem było dostarczenie praktycznego przewodnika dla obywateli terytoriów okupowanych przez wroga, aby mogli na swój sposób zakłócać operacje niemieckie i japońskie.

Ten podręcznik sabotażu, wstępem opatrzony przez Williama J. Donovana, szefa OSS, był skierowany do każdego obywatela kraju okupowanego przez wroga i oferował praktyczne wskazówki, jak stać się „obywatelem-sabotażystą”. Podręcznik w prostym i bezpośrednim języku wyjaśniał, jak dyskretnie i bezpiecznie sabotować instalacje i sprzęt: pojazdy, budynki, komunikację, narzędzia, paliwa itp.

Co więcej, nie wymagało to użycia zaawansowanego sprzętu: „Jeśli chodzi o destrukcję, bronią obywatela-sabotażysty są sól, gwoździe, świece, kamienie, drut lub inne materiały, które normalnie posiada jako gospodarz domu lub pracownik”. Na przykład, można było dowiedzieć się, jak zatkać rurę za pomocą zwykłej gąbki i cukru lub spowodować zwarcie instalacji przy użyciu monety.

Podręcznik proponował również inną, subtelniejszą formę sabotażu, przeznaczoną dla tych, którzy nie chcieli lub nie czuli się zdolni do podejmowania bezpośrednich działań. Chodziło o sabotowanie przedsiębiorstw od wewnątrz poprzez swoje zachowanie w pracy.

I tu zaczyna się robić ciekawie.

Oto krótki wybór metod sabotażu w miejscu pracy, zaczerpnięty z tego podręcznika:

• Nalegaj, aby wszystko było realizowane „oficjalnymi kanałami”.
• Odrzucaj wszelkie skróty umożliwiające przyspieszenie decyzji.
• Wydłużaj przemówienia, dodając nieistotne anegdoty i komentarze.
• Przekazuj wszystkie kwestie do komitetów w celu „dogłębnego zbadania”, z możliwie największą liczbą członków (minimum 5 na komitet).
• Jak najczęściej poruszaj nieistotne tematy.
• Czepiaj się sformułowań w komunikatach lub protokołach.
• Ponownie otwieraj dyskusje na temat już podjętych decyzji.
• Zawsze zalecaj ostrożność i unikaj pośpiechu.
• Kwestionuj uprawnienia lub kompetencje grupy do podejmowania decyzji.
• Zawsze wymagaj pisemnych poleceń.
• Priorytetowo traktuj zadania drugorzędne i powierzaj kluczowe prace nieefektywnym pracownikom.
• Wymagaj perfekcyjnej pracy przy produktach bez znaczenia.
• Podawaj niekompletne lub błędne instrukcje podczas szkolenia nowych pracowników.
• Nagradzaj nieefektywnych pracowników awansami i karz efektywnych.
• Organizuj niepotrzebne spotkania, gdy są pilne zadania do wykonania.
• Zwiększaj biurokrację i twórz duplikaty dokumentów.
• Komplikuj procesy, dodając niepotrzebne zatwierdzenia.
• Stosuj przepisy dosłownie, bez odstępstw.
• Gub ważne dokumenty.
• Rozpowszechniaj niepokojące plotki wśród kolegów.
• Pracuj powoli, dodając niepotrzebne lub nieefektywne etapy. Rób częste przerwy i poświęcaj więcej czasu niż to konieczne na proste zadania.
• Udawaj, że nie rozumiesz instrukcji lub proś o ich niepotrzebne powtórzenie.
• Wykonuj swoją pracę źle i obwiniaj narzędzia lub sprzęt.
• Nigdy nie przekazuj swojej wiedzy mniej doświadczonemu koledze.

Na szczęście, wszystkie te praktyki sabotażu są teraz jedynie historyczną ciekawostką. Kto dziś wpadłby na pomysł wysłania e-maila do całego zespołu tylko po to, by się wyróżnić? Kto odważyłby się ponownie otworzyć debatę zakończoną w zeszłym tygodniu dla samej przyjemności kręcenia się w kółko? A kto mógłby sobie wyobrazić spotkania online, gdzie każdy balansuje między piżamą, wyłączonym mikrofonem i kamerą, mnożąc jałowe dyskusje na temat „strategicznego wyrównania”? Kto wykazywałby nadmierną ostrożność w realizacji jakiegokolwiek działania, aby uniknąć najmniejszego ryzyka?

OSS chciało siać chaos u wroga. Ale wiele firm zdaje się przejęło pałeczkę z powodzeniem, nigdy nie otwierając tego podręcznika. A co, jeśli sztuka sabotażu podstępnie stała się naturalnym elementem kultury korporacyjnej? Podstępnie, ponieważ najczęściej objawia się pod płaszczykiem dobrych intencji, nadmiernej rygorystyczności uznawanej za cnotę i uporczywych tradycji.

Simple Sabotage Field Manual – Wikisource, the free online library